Bundan tam 5 yıl 2 gün önce, 1 Şubat 2011 tarihinde sevgili babamı toprağa verdim. Her sabah olduğu gibi sıcak ekmek almaya fırına gitmiş, karşıdan karşıya geçerken bir halk otobüsünün kendisine çarpması sonucu beyin kanaması geçirmiş, bir süre hastanede yoğun bakımda kaldıktan sonra yaşamını yitirmişti.
Onun vefatı, zaten uzunca bir süredir kanserle boğuşan annemi derinden yaralamış, hastalığının seyrini hızlandırmıştı. Ne yazık ki, canım annemi de geçtiğimiz yaz sonsuz yolculuğuna uğurladık.
Hani, “kaza” diyorlar ya… Bunun adı “kaza” filan değildi. Bu resmen, bilinçli olarak adam öldürmekti. Yani “cinayet”…
Devamı…
İnşallah bir gün bir gazeteci bu acı olayı tesadüfen rastlayıp okuyacak ve yaşanan bu yasal tuhaflıklar er ya da geç basınımızda kesinlikle yer alacaktır. Yer almalı. Bu yazıyı herkes kesinlikle okumalı. Saygılar.