“A.., Alev.., Alev sen misin?”
“Evde bekliyorum seni..”
Birkaç saniye durakladıktan sonra koşar adımlarla arabama atladım. Hızla gidiyordum beynimde yankılanan ses içime korku salmıştı. Alev, Alev’di. Ölmemişti…
Eve geldiğimde bahçe kapısında bir karartı ile karşılaştım arabayı yavaşça garaja doğru sürerken tüylerim ürperdi bir karınca sürüsü hemen durdum. Arabadan inmeye açıkcası korktum. birkaç saniye durakladıktan sonra penceremde Alev’i gördüm ve inmeye karar verdim. Yavaşça kapıyı açtım, aşağı indim gözlerime inanamadım sanki apartmanın önü yüzbinlerce karınca tarafından kapatılmıştı. Başımı kaldırdım ve yukarı baktım Alev pencereden bana gülümsüyordu. Karıncalara fazla yaklaşmak istemiyordum açıkcası bu kadar şey yaşadıktan sonra onlara yaklaşmak beni daha çok korkutmuştu.